زندگی نامه استاد غلامحسین بنان:

استاد بنان در اردیبهشت ماه سال 1290 خورشیدی در تهران خیابان زرگنده (قلهک) در خانواده ای متدین و صاحب جاه ، به دنیا آمد . پدرش کریم خان بنان الدوله نوری و مادرش دختر شاهزاده محمد تقی میرزا رکنی ( رکن الدوله ) برادر ناصر الدین شاه یا پسر محمد شاه قاجار بود . از شش سالگی بنا به درخواست و توصیه استاد نی داود به خوانندگی و نوازندگی ارگ و پیانو پرداخت و در این راه از راهنمایی های مادرش که پیانو را بسیار خوب می نواخت بهره ها گرفت ، اولین استاد او پدرش بود و دومین استاد ، مرحوم میرزا طاهر ضیاء ذاکرین رثایی و سومین استادش مرحوم ناصر سیف بوده اند .

بنان در سال 1321 خوانندگی در رادیو را آغاز کرد ، در آن زمان ، شادروان روح اله خالقی مسئولیت موسیقی راد یو را بر عهده داشت . روزی که بنان با عبدالعلی وزیری جهت امتحان به رادیو می رود در دفتر روح اله خالقی ، ابوالحسن صبا هم نشسته بوده ، از بنان می خواهند که برای ایشان قطعه ای بخواند و او «در آمد سه گاه» را آغاز می کند و صبا هم با ویولون او را همراهی می کند. هنوز «در آمد» تمام نشده بود که خالقی به صبا می گوید : «شما نواختن ویولون را قطع کنید» و به بنان اشاره می کند «گوشه حصار» را بخواند و بنان بدون اندک مکثی ، با چنان مهارت و استادی «در آمد حصار» را می خواند و به « سه گاه» فرود می آید که روح اله خالقی بی اختیار برخاسته و او را در آغوش گرفته و می بوسد و آینده وی را در هنر آواز درخشان پیش بینی می کند .

صدای بنان ، بسیار لطیف و شیرین ، زیبا و خوش آهنگ است ، کوتاه می خواند ولی در همین کوتاهی ، ذوق و هنر بسیار نهفته است ، غلت ها و تحریرهای او چون رشته مروارید غلطانی ، به هم پیوسته و مانند آب روان است . انسان از صدای او مسحور می شود ، لذتی بی پایان می برد که فوق آن متصور نیست . قابل تصور نیست که خواننده ای به ذوق و لطف و استعداد بنان در قدیم بوده باشد . و به این زودی ها هم پیدا نمی شود . بنان در موسیقی ما از گوهر گرانبها هم گرانبها تر است .

از سال 1321 صدای غلام حسین بنان ، همراه با همکاری عده ای از هنرمندان دیگر از رادیو تهران به گوش مردم ایران رسید و دیری نگذشت که نام بنان زبانزد همه شد و شیفتگان فراوانی در سراسر کشور پیدا کرد . خالقی او را در ارکستر انجمن موسیقی شرکت داد و با ارکستر شماره یک نیز همکاری را شروع کرد و از بدو شروع برنامه همیشه جاوید «گلهای جاویدان» بنا به دعوت استاد ارجمند داود پیرنیا همکاری داشت . بنان در طول فعالیت هنری خود ، حدود 450 آهنگ را اجرا کرد و آنچه که امتیاز مسلم صدای او را پدید می آورد ، زیر و بم ها و تحریرات صدای او است که مخصوص به خودش می باشد . بنان نه تنها در آواز قدیمی و کلاسیک ایران استاد بود ، بلکه در نغمات جدید و مدرن ایران نیز تسلط کامل داشت . تصنیف زیبا و روح پرور «الهه ناز» او بهترین معرف این ادعا می باشد .

غلامحسین بنان به سال 1315 خورشیدی به سمت بایگان در اداره کل کشاورزی استخدام شد و بعد از چندی به شرکت ایران بار که مرکز آن در اهواز بود منتقل گشت . پس از چند سال به معاونت آن اداره منصوب گردید . در سال 1321 به تهران آمد و بنا به پیشنهاد مرحوم فرخ که وزیر خواربار بود ، به سمت منشی مخصوص وزیر به کار پرداخت . بهد از تغییر کابینه ، به اداره کل غله و نان منتقل شد و چندی کفالت اداره دفتر و کارگزینی و مدتی هم مسئولیت تحویل کوپن نان تهران را برعهده داشت . در سال 1332 به پیشنهاد شادروان خالقی به اداره کل هنرهای زیبای کشور منتقل شد و به استاد آواز هنرستان موسیقی ملی به کار مشغول گردید و در سال 1334 رئیس شورای موسیقی رادیو شد .غلامحسین بنان از ابتدا در برنامه های گلهای جاویدان و گلهای رنگارنگ و برگ سبز شرکت داشته که ره آورد این همکاری ها از این قرار می باشد :

گلهای جاویدان بدون شماره در «شور»، گلهای جاویدان بدون شماره در «سه گاه»، گلهای جاویدان بدون شماره در «همایون» با سنتور رضا ورزنده ، گلهای جاویدان شماره 92 در «بیات ترک و ابو عطا» ، گلهای جاویدان شماره 93 در «شور»با ویولون استاد مهدی خالدی ، گلهای جاویدان شماره 98 در «ابو عطا» با تار لطف ا... مجد ، گلهای جاویدان شماره 118 در «ماهور» با ویولون استاد علی تجویدی و سنتور رضا ورزنده ، گلهای جاویدان 118مکرر در «ابو عطا» با ویولون استاد مهدی خالدی ، گلهای جاویدان 124 در «بیات ترک» ، گلهای جاویدان شماره 128 در«شوشتری»، گلهای جاویدان شماره 129 ، گلهای جاویدان 130 ، گلهای جاویدان 131 در «سه گاه»، گلهای جاویدان شماره 132 در «دشتی» ، گلهای جاویدان شماره 136 ، گلهای جاویدان شماره 137 در «چهار گاه» با پیانو استاد مرتضی محجوبی و استاد علی تجویدی ، گلهای جاویدان شماره 138 ، گلهای جاویدان شماره 139 در «سه گاه» با استاد جلیل شهناز ، گلهای جاویدان شماره 143 در «شور» ، گلهای جاویدان شماره 145 در «شور» با سنتور رضا ورزنده ، گلهای رنگارنگ شماره 103 در «دشتی» ، گلهای رنگارنگ شماره 109 در «سه گاه» ، گلهای رنگارنگ شماره 126 در «دشتی»، گلهای رنگارنگ شماره 134 در «افشاری»، گلهای رنگارنگ شماره 136 در «سه گاه» ، گلهای رنگارنگ شماره 140 الف در «افشاری» ، گلهای رنگارنگ شماره 140 ب در «افشاری»، گلهای رنگارنگ شماره ب مکرر ، گلهای رنگارنگ شماره 149 در «دشتی» گلهای رنگارنگ شماره 171 در «شور» ، گلهای رنگارنگ شماره 172 در «شور» ، گلهای رنگارنگ شماره 174 در «سه گاه» ، گلهای رنگارنگ شماره 176 در «دشتی» ، گلهای رنگارنگ شماره 190 در «سه گاه» ، گلهای رنگارنگ شماره 201 در «ابو عطا» ، گلهای رنگارنگ شماره 205 در «افشاری» ، گلهای رنگارنگ شماره 210 در «بو سیلک» ، گلهای رنگارنگ 210 ب مکرر در «بوسیلک»، گلهای رنگارنگ 211 در «سه گاه» ، گلهای رنگارنگ شماره 228 در «افشاری» ، گلهای رنگارنگ شماره 330 در «دشتی»، گلهای رنگارنگ شماره 232 در «دشتی» ، گلهای رنگارنگ شماره 234 در «دشتی و ماهور» ، گلهای رنگارنگ شماره 237 در «ماهور» ، گلهای رنگارنگ شماره 242 در «شور» ، گلهای رنگارنگ شماره 245 در «همایون» ، گلهای رنگارنگ شماره 249 در «شور» ، گلهای رنگارنگ شماره 250 در «دشتی» ، گلهای رنگارنگ بختیاری ( محلی ) ، شماره 251 ، گلهای رنگارنگ شماره 252 در «همایون» ، گلهای رنگارنگ شماره 254 در «اصفهان» ، گلهای رنگارنگ شماره 256 در «شور» ، گلهای رنگارنگ شماره 257 در «ماهور» گلهای رنگارنگ شماره 265 در «اصفهان» ، برگ سبز شماره 27 در «سه گاه» ، برگ سبز شماره 31در «افشاری» ، برگ سبز شماره ‌ 46 در «سه گاه» ، برگ سبز شماره 63 در «اصفهان» ، برگ سبز شماره 83 در «سه گاه» ، برگ سبز شماره 107 در «اصفهان» ، برگ سبز شماره 145 در «همایون» و برنامه های متعدد و گوناگون دیگری که از این خواننده بزرگ و هنرمند به یادگار مانده است .

برنامه های متعدد و گوناگون دیگری که از این خواننده بزرگ و هنرمند به یادگار مانده است .

 لامحسین بنان مدت ها بود که به ناراحتی جهاز هاضمه مبتلا شده بود از طرف دیگر حنجره اش نیز آمادگی بیان نیاز های درونیش را نداشت و به همین دلیل اندک اندک از خواندن اجتناب ورزید و از صحنه هنر کناره کشید و دیگر حدود بیست سال آخر عمر را تقریبا فعالیت چشم گیری نداشت و روز به روز ناراحتی جهاز هاضمه او را بیشتر رنجور می کرد و متاسفانه کوشش های پزشکان و خاصه مراقبت ها و از خود گذشتگی های پری بنان همسر وفادار و مهربانش هم موثر نیفتاد و سرانجام در ساعت 7 بعد از ظهر پنجشنبه هشتم اسفند ماه 1364 خورشیدی در بیمارستان ایرانمهر قلهک جهان را بدرود گفت . روحش شاد و یادش گرامی  باد.