رجانیوز - یک گزاره فراگیر است؛ «فوتبال، سیاسی نیست»، شاید بهتر است بگویند، «دوست داریم که فوتبال سیاسی نباشد»، یا بگویند «هر وقت باختیم، فوتبال سیاسی نیست»، اما چه کنیم؟ واقعیت جز این است، بله، «فوتبال، سیاسی است».
فوتبال یک صنعت است، نماد غرور ملی است، نماد توسعه اقتصادی و اجتماعی است، نماد اخلاق عمومی جامعه است.فوتبال، جنگ مسالمت‌آمیز کشورهاست، وقتی در جام جهانی گذشته تیم کشور مستعمره، در مقابل تیم کشور استعمارگرش ایستاد، همه آن بازی را پاسخ غرور از دست رفته دوران استعماری دانستند، مسابقه ایران و آمریکا، همیشه حساسیت سیاسی دارد، مسابقه دو تیم باشگاهی در مصر، کشته سیاسی می‌دهد، از تیم فوتبال ما انگشت‌نگاری سیاسی می‌کنند، ترک مسابقه ما در هر ورزشی با رژیم صهیونیستی، سیاسی است.
گرداندن پرچم عربستان در روز باخت ایران در مقابل بحرین سیاسی بود، اولین مسابقه ایران و عراق پس از جنگ، سیاسی بود و...، بیایید بپذیریم که فوتبال، سیاسی است.
روز مسابقه تیم باشگاهی ما با تیم باشگاهی عربستان بود، همه می‌آیند، حتی استقلالی‌ها، چون این بار پای وطن در میان است و کشور مقابل عربستان است، گزاره‌هایی در فضای بین‌الاذهانی جامعه تداعی می‌شود، جزایر سه گانه، بحرین، انگشت‌نگاری، توهین به زائران ایرانی، وهابیون، توطئه عربستان علیه ایران، العربیه، ضدیت با ایران و...، پس همه می‌آیند، حتی کارگری که در روز کارگر، 34 ماه است که حقوق نگرفته، اما از شهرستان خود بلیط می گیرد و به ورزشگاه می‌آید که غیرت به رخ کشد، اما دریغ از یک جو غیرت در مستطیل سبز، در مقابل چشمان هزاران ایرانی، غرور و عزت را سر بریدند.
می‌گویند فوتبال همین است، برد و باخت دارد، پس از این همه سال فهم فوتبال در کشور ،فکر می‌کنم دیگر یک نوجوان 13 ساله جنوبی نیز فرق بازی با غیرت و شکست افتخارآمیز را از اینگونه بازی‌های می‌فهمد.
مشکل یک یا دو بازی نیست، مشکل ریشه‌ای است، مشکل روندی است، مشکل فوتبال و بازیکنانی است که به مراتب بیش از حد ظرفیت‌شان پول به پایشان ریخته‌ایم، پولی که جبران تمام حقوق‌های عقب افتاده کارگران کشور است، در یک سال در جیب یک بازیکن می‌گذاریم، تا او نیز صرف ماشین‌بازی و تفریح و سفر و خرید و فروش خانه و ویلا و بعضا فساد کند.
اگر باشگاه‌ها خصوصی بودند دردی نبود، این پول بی‌زبان ملت است، این پول معیشت کارگران است، این پول تولید ملی است، این پول بی‌خانمان است، این پول آن رفتگر بجنوردی است. باز هم اگر غیرت باشد، مردم ما نجیب‌اند، راضی هستند، این همه اهمیت دادن به فوتبال، این همه پول ریختن در فوتبال، این همه 90، این همه هیاهو، که آخرش با غرور و عزت ایرانی بازی کنند .
شنیدم برخی کارکنان بیمارستان میلاد مشغول تماشای بازی بوده‌اند و به بیماران دیر رسیدگی کرده‌اند، اگر غیرت بود، آن بیماران راضی بودند، این ملت برای سربلندی، کم، درد نکشیده‌است. اگر پس از بازی ایران- استرالیا جشن ملی گرفتند به خاطر برد و جام جهانی نبود، به خاطر شوق دیدن یک بازی غیرتی بود.سپاهان برد،سپاهان از پرسپولیس و استقلال قویتر نیست،سپاهانیان غیرت دارند،همین.
آقای رویانیان، لطفا به مشاغلی که مرتبط با معیشت مردم دارید متمرکز شوید، از این فوتبال، نه آبی گرم و نه سوختی بهره‌ور می‌شود، فقط خون قرمز است که به جوش می‌آید.
امسال ،سال «تولید ملی» نامیده شد، تا غرور ایرانی در اثر تحریم‌ها شکسته نشود و ایرانی جلوی اجنبی دست وابستگی دراز نکند، کاش، فوتبال استثناء می شد و برای آنها امسال ، سال «غیرت ملی» نامیده می شد.
دکتر هادی آجیلی - عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی
